Moria.

c. Nastrój tylko w okresie neurasteniczno-hipochondrycznym bywa przygnębiony, później przeważnie widzimy błogostan z utratą poczucia choroby. Nawet silne bóle głowy i wymioty chory przyjmuje z zadziwiającą obojętnością i optymizmem. Widuje się chorych z porażeniami i ślepotą, którzy na pytanie, jak im się powodzi, odpowiadają z beztroskim uśmiechem doskonale. Jeżeli pozostawimy chorego samemu sobie, to trwa on w stanie apatii. Twarz chorego nabiera szczególnego wyrazu pustki (twarz guzowa, Tumorphysiognomie). d. Moria posiada szczególne znaczenie rozpoznawcze. Aby objaw ten stwierdzić, trzeba mieć dużą biegłość rozpoznawczą. Już nawet u apatycznych, ospałych chorych można objaw ten wywołać. Gdy nawiążemy rozmowę z sennym chorym, zauważymy często, że euforia nabiera cech dowcipkowania i przesadnego rozbawienia. Bardzo często odpowiedzi brzmią jak przy otępieniu rzekomym (pseudodementia), a więc są uderzająco niedorzeczne. Moria występuje nierzadko w przypadkach, gdy brak jest wszelkich innych objawów guza mózgu. Jest to objaw znamienny dla guzów (i in. uszkodzeń) okolicy czołowej, zwłaszcza okolicy oczodołowej. Powolnie rosnące guzy tej okolicy mogą w ciągu dłuższego czasu nie dawać objawów wzmożonego ciśnienia śródczaszkowego ani zaburzeń ilościowych świadomości. Moria może więc być zużytkowana do celów rozpoznawczych, a nawet w pewnym stopniu do rozpoznania lokalizacyjnego. Istotą tego objawu są zaburzenia charakterologiczne, spowodowane obniżeniem, a nawet zanikiem uczuciowości wyższej. Chorzy tracą poczucie wstydu, wyrażają się nieprzyzwoicie, skłonni są także do nadużyć płciowych. Raczej chodzi tu o wypadnięcie hamulców niż o wzmożenie popędu płciowego. Euforia, zanik krytycyzmu, zachowanie wesołkowate i wzmożenie samopoczucia, dalej zanik uczuć wyższych oraz ekspansywność mogą czasem do złudzenia przypominać postać ekspansywną porażenia postępującego. Nie tylko odczyny swoiste stanowią w tych przypadkach podstawę różnicowania. Znamienną cechą morii jest zmienność zachowania chorego. Ten sam dowcipkujący i rozweselony chory może od czasu do czasu popadać w stan tępego zobojętnienia z zupełnym zanikiem napędu psychoruchowego. I na odwrót, apatyczny chory, trwający od dłuższego czasu w bezruchu, może nagle się ożywić  wśród typowych objawów morii. [przypisy: rehabilitacja uraz mózgu, rehabilitacja we Wrocławiu, kasetony świetlne ]