Postępy leczenia białaczki RAS podczas leczenia inhibitorów RAF AD 4

Porównanie wyników biopsji próbek genotypowych czerniaka i szpiku kostnego wykazało, że mutacja BRAF V600K była unikalna dla czerniaka, podczas gdy mutacja NRAS G12R była unikalna dla transformowanych komórek linii mieloidalnej. Populacja limfocytów pacjenta była typem dzikim zarówno dla BRAF, jak i NRAS. Figura 2. Figura 2. Komórki białaczki Mutantu RAS, hiperaktywne w obecności selektywnych inhibitorów RAF. Jednojądrzaste komórki krwi obwodowej (PBMC) zebrano od pacjenta, gdy był (+) i nie (-) leczono wemurafenibem (720 mg dwa razy dziennie). Sygnalizację ERK oceniano mierząc poziomy ufosforylowanej ERK (pERK) za pomocą cytometrii przepływowej. Stosunek mediany intensywności fluorescencji (MFI) barwienia dla pERK porównywano z MFI barwienia dla całkowitego ERK (tERK) w populacyjnej populacji monocytów (CD14 +, CD56 +, HLA-DRhigh) i populacją limfocytów (CD3 +) w obecność lub brak wemurafenibu (panel A). Całkowite jednojądrzaste komórki szpiku kostnego wysiano w metylocelulozie w obecności lub nieobecności PLX4720 (2 .M lub 20 .M), PD325901 (200 nM) lub czynnik stymulujący kolonię granulocytów i makrofagów (GM-CSF) (10 ng na mililitr). Po 7 dniach wyliczono całkowitą liczbę jednostek tworzących kolonie (CFU) (Panel B). PBMC traktowano przez 4 godziny PLX4720 (2 .M lub 20 .M) lub PD325901 (100 nM) w obecności GM-CSF (10 ng na mililitr). Stosunek MFI pERK do MFI tERK w populacji monocytów określono za pomocą cytometrii przepływowej (Panel C). Wykresy przedstawiają średnią z eksperymentalnych trzech powtórzeń (panel A), duplikatów (panel B) lub czterokrotnych (panel C), a słupki T reprezentują standardowy błąd średniej. W panelach A i C wartości P obliczono za pomocą sparowanego t-testu.
Postawiliśmy hipotezę, że wemurafenib powodował hiperaktywację ERK i stymulował wzrost istniejącej uprzednio komórki zmutowanej białaczki mielomonocytowej z mutacją NRAS, co spowodowało preferencyjną ekspansję tej subpopulacji podczas leczenia. Aby przetestować tę hipotezę, PBMC uzyskano od pacjenta 10 dni po wycofaniu wemurafenibu i ponownie 5 dni po jego wznowieniu w dawce 720 mg dwa razy na dobę. Poziomy fosforylowanego ERK (pERK) i całkowitego ERK (tERK) w określonych subpopulacjach PBMC zmierzono przez barwienie dla pERK lub tERK, wraz z markerami dla odpowiednich populacji; analizę pERK przeprowadzono za pomocą cytometrii przepływowej (szczegóły na rys. 2 w Dodatku dodatkowym). Oceniliśmy zarówno zmutowaną białaczkową populację monocytów NRAS (CD14 +, CD56 +, HLA-DRhigh), jak i limfocyty T typu dzikiego (CD3 +) dla poziomów pERK i tERK w każdym punkcie czasowym ex vivo
[przypisy: łóżka rehabilitacyjne, rehabilitacja kręgosłupa, lewomepromazyna ]