Wyrwanie nerwu przeponowego.

Wyrwanie nerwu przeponowego (Phrenicoexhaeresis s. phrenicectomia). Częstość zapalenia opłucnej w przebiegu odmy opłucnej leczniczej oraz niemożność otrzymania skutecznej odmy w pewnej liczbie przypadków gruźlicy płuc wskutek zrostów opłucnych nasunęły na myśl zastosowanie w celu leczniczym sztucznie wywołanego porażenia przepony po stronie chorego płuca. Zastosowano ten zabieg pierwotnie do leczenia gruźlicy z jamami, usadowionymi w dolnym płacie jednego płuca, zwłaszcza w górno-tylnym odcinku tego płata, tu bowiem jamy trudno się goją w związku z ruchami oddechowymi przepony. Zniesienie ruchów i uniesienie ku górze porażonej połowy przepony, zmniejszając napięcie chorego płata płucnego i zapewniając mu spokój, miało sprzyjać zapadnięciu się jamy i gojeniu się zmiany gruźliczej przez zwłóknienie. Polecone w tym celu przecięcie nerwu przeponowego (Stilrtz w r. 1911) – phrenicotomia – okazało się często bezskuteczne wskutek istnienia dodatkowego nerwu przeponowego, czasami nawet silniej rozwiniętego niż główny pień, z którym on się łączy w klatce piersiowej. Przecięcie nerwu przeponowego nie daje w niektórych przypadkach pożądanego skutku także wskutek odradzania się (regeneratio) nerwu albo wskutek zachowania dolnych jego połączeń z nerwem współczulnym. Niepowodzenia te skłoniły Sauerbrucha (1913 r.) do zastąpienia przecięcia nerwu przeponowego przez jego wyrwanie. Jest to phrenicoexhaeresis. Mquer nazywa ten zabieg phrenicectomia. Technicznie metodę opisał dokładnie w r. 1922 Felix. Zabieg polega na zniszczeniu ile możności całkowitym nie tylko samego nerwu przeponowego, ale, także dolnych jego połączeń i nerwu przeponowego dodatkowego. Metoda zdobyła wkrótce prawo obywatelstwa i wyrugowała zupełnie zabieg przecięcia nerwu przeponowego. [więcej w: łóżka rehabilitacyjne, anatomia palpacyjna, żuraw warsztatowy ]